Sanskrit & Trika Shaivism (Español-Home)

¡Javascript está deshabilitado! ¡Revisa este enlace!


 Svātantryasūtravṛtti (Svatantryasutravritti) Primer capítulo (aforismos 9 a 12) - Shaivismo no dual de Rosario

Traducción normal


 Introducción

Éste es el tercer grupo de 4 aforismos de los 16 aforismos que conforman el primer capítulo (que trata sobre Paramārtha, la Más Alta Realidad). Como sabes, toda la obra se compone de un comentario completo sobre los 48 aforismos del Svātantryasūtram. Por supuesto, insertaré también los aforismos originales sobre los cuales estaré comentando. Aun cuando el comentario es suficientemente detallado, existen unas cuantas notas para aclarar un determinado punto cuando sea estrictamente necesario. Escribo en Sánscrito tan elementalmente como me es posible, es decir, con oraciones cortas, sin compuestos demasiado largos y sin entrar en la abrumadora erudición exhibida por los antiguos sabios. Aunque el Sánscrito no es exactamente "para las masas", aun así mi propósito es explicar todo en los términos más sencillos para que todos los aspirantes espirituales comprendan las enseñanzas rápidamente.

Mi Sánscrito estará en color verde oscuro en tanto que los aforismos originales del Svātantryasūtram aparecerán en color rojo oscuro. A su vez, dentro de la transliteración, los aforismos originales estarán en color marrón, mientras que mis comentarios se exhibirán en color negro. Asimismo, dentro de la traducción, los aforismos originales del Svātantryasūtram estarán en colores verde y negro, en tanto que mi comentario contendrá palabras tanto en color negro como rojo. Todas las citas extraídas de otras escrituras serán marcadas apropiadamente, como es obvio.

Lee la Svātantryasūtravṛtti y experimenta el Deleite Supremo, querido Ser.

Importante: Todo lo que está entre paréntesis y en cursiva dentro de la traducción ha sido agregado por mí para completar el sentido de una determinada frase u oración. A su vez, todo lo que está entre doble guión (--...--) constituye adicional información aclaratoria también agregada por mí. Como es muy fácil ahogarse en el océano del Sánscrito y del Trika, jeje, todas las correcciones (de cualquier clase) son siempre bienvenidas, por supuesto.

al inicio


 Aforismo 9


आत्मा सदा विविक्तं तिष्ठति॥९॥


सर्वमिदं जगत्स्वपरिवर्तैः सहात्मशक्त्या विलासमात्ररूपमेव। आत्मा यः स्वाच्छन्द्यप्रमोदघनात्मक जगता न हि स्पृष्टो मनागपि जातुचित्। अणुजन्मनः पूर्वं च तस्य मृत्योः परं चात्मा चैतन्यभावेनास्ते। किञ्च स्वपरमशक्तिकॢप्तस्याणोर्जीवितरूपायां मध्यभूमिकायामप्यात्मा चैतन्यमिव तिष्ठति। सोऽद्वितीयः परमपदान्न स्तोकांशेनापि कदाचिच्चलति। सर्वशो निर्विकारश्च सदा निर्विघ्नेच्छानन्तानन्दशाली च स आत्मा सततं विविक्तं तिष्ठति यत्सर्वस्यानवच्छिन्नैकहृदयमिवास्ते। तदनुरूपेण य उपलब्धात्मदशो नरः सर्वदा सर्वत्रात्मवद्विविक्तः। तन्नरस्य देहो यदि जनौघवलयो यदि वा सम्यगन्यविश्लिष्टः स नित्यं विविक्तमास्ते। तस्य निवासः खलु कैलासः सहस्रार आनन्दालयः। यथा तद्बुधो देहचित्तयोरनात्मताभिमन्यमानस्तदर्थं च ताभ्यामात्मतां न युञ्जमानस्तथा स आत्मेव स्वतन्त्रश्च देहचित्तयोर्भाग्यातीतश्च। अपि चेदृशो धीमान्नरः सर्वेणात्मैक्यमुपलभमानो न केनापि पीड्यते। नात्मा शक्यश्चित्तेन वेदितुं यतः स तस्य वेदकः। अत एवात्मदशाया लाभः सदा स्वात्मतात्त्विकप्रत्यभिज्ञासम्बन्धी सन्देहो नास्ति।

समुत्थिते सहस्रारे शीघ्रमुक्तिचिह्नं तत्। प्रथमं सहस्रारः सम्यगुत्थितोऽल्पकालमेवानन्तरं तु ते काला दीर्घतराः शनैः शनैर्भूता आमोक्षात्तत्साधकस्य नूनम्। यदि सहसा साधनारम्भादेव सहस्रारः समुत्थितः सर्वकालं भवेत्साधकदेहो मृत्योरन्तिकं नीयेत बलात्। तद्विदेहमुक्तिः स्यात्तद्यथा देहत्यागेन संयुक्तो मोक्षः। किन्तु देहश्चेन्न त्यक्तो मोक्षकाले तज्जीवन्मुक्तिर्भवेत्। जीवन्मुक्तोऽनवरतं समाधिना समाविष्ट आदेहपातात्। ततः परं महासमाधौ प्रविश्यायं महात्मा परमार्थवदिहास्ते नात्र संशयः।

परन्त्वादावीदृशबुधोऽपि साधको भूतवान्न चान्यथा। आरब्धा मध्यो वृद्धश्चेति भूयिष्ठमिमे त्रयः साधकभेदाः। एकैकः साधकभेदो भावतो विशेषलक्षणोपेतोऽवश्यमेव।

यस्माद्यदात्माहमस्मि मे गुरुणोपदिष्टस्तस्मादात्मावस्थानं वर्जयित्वा न किञ्चिन्मया नूनं कर्तव्यमित्येवं ब्रुवाण आरब्धृसाधको भूयो भूयः। तथापि स तत्सर्वं न शक्नोति कर्तुमण्ववस्थया तस्य सम्यक्समीकरणात्। आत्माहमिति कथनमिदं तस्य सत्यमपि काल्पनिकमात्रं यतः स स्वात्मनो वास्तविकप्रत्यभिज्ञाहीनः। सुन्दरतमा स्त्री मे भार्यास्तीत्येवं सगर्वं निवेदयतः षण्ढस्य स आरब्धृसाधकोऽनुकरोत्येव यतो यथा पूर्वेण सा भार्याभुक्ता तथैवापरेण सा स्वातन्त्र्यानन्दरूपात्मावस्था न मनागपि भुक्तानुभूता वा तस्यासामर्थ्यात्। आत्मारब्धास्त्यपि वक्ष्यमानाणवमलात्मकनिजाशुद्ध्यसमर्थो भूत्वेदृशसाधकः सदा परतन्त्रो न तु किमपि दिव्यात्मेव स्वतन्त्रस्तत्त्वतः।

यद्यप्यहमात्मास्मि तदप्यात्मावस्थां न प्रत्यभिजानामि तस्मात्प्रतिदिनमात्मोपलाभार्थं मयात्मानं ध्यातव्यमिति मध्यसाधकेन तदुक्तम् — अन्त आत्मन्युपलब्धौ निरानन्दशुन्यतां गच्छाम्यहं किन्तु यद्गुरुणा शास्त्रैश्चात्मैवानन्दशाली निर्दिष्टस्तत्प्रमोदमयात्मदशोपलब्ध्यर्थे किं मया कर्तव्यमिति ब्रुवाणोऽपि मध्यसाधकः। अयं साधकभेदः कर्मलक्षणो यतस्ते मध्यसाधकाः सदात्मावस्थालाभाय कर्मपराः। मोहप्रतिसंहतस्तु कर्मात्मेति श्रीशिवसूत्रे सप्तषष्टसूत्रेणोपदिष्टम् — एवं च मध्यसाधकोऽज्ञानमोहितोऽपि तस्यासामर्थ्यात्। इत्थं मायाशून्यरूपप्रादुर्भूताज्ञानहेतोः स स्वात्मानमशेषेण भोक्तुमनुभवितुं वाशक्तः। केचिन्मध्यसाधका अप्यनृततुष्टेः शून्यावस्थामात्मतां मत्वा जीवन्मुक्तवदात्मनोऽभिमन्यमाना वस्तुतस्तु ते परमार्थे मूढमात्रा यत्सत्यं यतो मोक्षः सर्वदा विभव्यात्मावस्था स्वाच्छन्द्यानन्दमया न तु स्वातन्त्र्यप्रमोदौ विना शून्यता कदाचित्। तदेवोक्तं श्रीस्पन्दे

तदा तस्मिन्महाव्योम्नि प्रलीनशशिभास्करे।
सौषुप्तपदवन्मूढः प्रबुद्धः स्यादनावृतः॥

इति। श्रीस्पन्दनिर्णयेऽपि च

तदुक्तयैव नीत्या अभूतभावनयैवोत्थापितं परमेश्वरेणैव ज्ञानगोपनायै मूढानामुपेयतया तथा भासितमित्यर्थः।

इति। मध्यसाधकस्य शून्यतानुभवो विद्यते तस्यायोग्यतायाः। ततः पारमार्थ्यापेक्षया कल्पने व्यापर्तव्ये स स्वात्मवास्तवोपलब्धिलाभे प्रयत्नं हि कुर्यात्। यदिदं कृत्स्नं नित्यं परमात्मनस्तत्कस्मायपि किमिति स कञ्चिद्दद्यात्।

आत्मास्तीति वृद्धसाधकेनोक्तमस्य विश्वनाटकस्य नायकवदात्मनस्तस्योपलब्ध्याः। अत एव यद्यात्माणुरस्ति यदि वात्माणुर्नास्तीत्यादि तस्मिन् सर्वस्मिन् स न सपक्षपातोऽधुना। इति हेतोर्वृद्धसाधकः सदा स्वातन्त्र्यानन्दरूपकस्य स्वात्मन उद्यम उन्मज्जनेऽवहिततापरो वक्ष्यमानः।

यदा कस्यचिद्वृद्धसाधकस्य जागरस्वप्नसौषुप्तपदानामाद्यन्तेऽस्त्यात्मोपलब्धिस्तदा सोऽनवरतात्मोपलब्ध्यात्मके मोक्षे कल्पो न सन्देहः। तदेवोपदिष्टं श्रीमत्क्षेमराजेन श्रीस्पन्दनिर्णये

यत एवासुप्रबुद्धस्य तदाद्यन्तेऽस्ति तदुपलब्धिरत एवायमिहाधिकारी स्पन्दोपदेशैः सुप्रबुद्धीक्रियते।

इति। कदायं वृद्धसाधको भवति जीवन्मुक्तः सुप्रबुद्धो वा — यदास्य तेषां पदानां मध्य आत्मोपलब्धिर्विद्यते। ममोपदेशो दृढीकृतः श्रीमद्वसुगुप्तेन स्वस्यां श्रीस्पन्दे

तस्योपलब्धिः सततं त्रिपदाव्यभिचारिणी।
नित्यं स्यात्सुप्रबुद्धस्य तदाद्यन्ते परस्य तु॥

इति। किन्त्वेकतो वृद्धसाधकतायाः प्रसरः सुप्रबुद्धतां जीवन्मुक्ततां वा शनैः प्रवर्तते शक्तिपातनानाप्रकर्षानुरूपेणैवापरतश्च तत्साधकस्यात्मोपलब्धिः पञ्चमशिवसूत्रेण स्मृतेव यथावद्वर्तते

उद्यमो भैरवः॥

इति। भैरव आत्मन्युन्मज्जिते ब्रह्मरन्ध्रारूढात्मशक्तिः शिखायां प्रविश्य शिखाग्र उन्मनायां सम्प्रलीयमाना — अयं मोक्ष वक्ष्यमान आत्मावस्थालाभो भवति नूनम्। यस्माज्जीवन्मुक्तो मोहाभावलक्षणस्तस्मात्स नैव कदाचिदात्मानमुद्दिश्य मुह्यति — किमिति यतोऽयं सुप्रबुद्धः प्रत्यक्षमूलेनात्मज्ञानेन युतः सर्वदात एव चास्य ज्ञानं न जातुचिदागमानुमानतन्त्रम्। जीवन्मुक्तदशा स्पष्टं निर्दिष्टा श्रीस्पन्दे

ज्ञानज्ञेयस्वरूपिण्या शक्त्या परमया युतः।
पदद्वये विभुर्भाति तदन्यत्र तु चिन्मयः॥

इति। न किमप्यात्मकपटप्रबन्धे नित्ययुक्तस्य चिन्त्याणोर्ज्ञानमूला तात्त्विका परमार्थनिष्ठापि तु सुप्रबुद्धलब्धविविक्ताचिन्त्यात्मोपलब्धिसम्यङ्मूलैव॥९॥


Ātmā sadā viviktaṁ tiṣṭhati||9||


Sarvamidaṁ jagatsvaparivartaiḥ sahātmaśaktyā vilāsamātrarūpameva| Ātmā yaḥ svācchandyapramodaghanātmaka jagatā na hi spṛṣṭo manāgapi jātucit| Aṇujanmanaḥ pūrvaṁ ca tasya mṛtyoḥ paraṁ cātmā caitanyabhāvenāste| Kiñca svaparamaśaktikḷptasyāṇorjīvitarūpāyāṁ madhyabhūmikāyāmapyātmā caitanyamiva tiṣṭhati| So'dvitīyaḥ paramapadānna stokāṁśenāpi kadāciccalati| Sarvaśo nirvikāraśca sadā nirvighnecchānantānandaśālī ca sa ātmā satataṁ viviktaṁ tiṣṭhati yatsarvasyānavacchinnaikahṛdayamivāste| Tadanurūpeṇa ya upalabdhātmadaśo naraḥ sarvadā sarvatrātmavadviviktaḥ| Tannarasya deho yadi janaughavalayo yadi vā samyaganyaviśliṣṭaḥ sa nityaṁ viviktamāste| Tasya nivāsaḥ khalu kailāsaḥ sahasrāra ānandālayaḥ| Yathā tadbudho dehacittayoranātmatābhimanyamānastadarthaṁ ca tābhyāmātmatāṁ na yuñjamānastathā sa ātmeva svatantraśca dehacittayorbhāgyātītaśca| Api cedṛśo dhīmānnaraḥ sarveṇātmaikyamupalabhamāno na kenāpi pīḍyate| Nātmā śakyaścittena vedituṁ yataḥ sa tasya vedakaḥ| Ata evātmadaśāyā lābhaḥ sadā svātmatāttvikapratyabhijñāsambandhī sandeho nāsti|

Samutthite sahasrāre śīghramukticihnaṁ tat| Prathamaṁ sahasrāraḥ samyagutthito'lpakālamevānantaraṁ tu te kālā dīrghatarāḥ śanaiḥ śanairbhūtā āmokṣāttatsādhakasya nūnam| Yadi sahasā sādhanārambhādeva sahasrāraḥ samutthitaḥ sarvakālaṁ bhavetsādhakadeho mṛtyorantikaṁ nīyeta balāt| Tadvidehamuktiḥ syāttadyathā dehatyāgena saṁyukto mokṣaḥ| Kintu dehaścenna tyakto mokṣakāle tajjīvanmuktirbhavet| Jīvanmukto'navarataṁ samādhinā samāviṣṭa ādehapātāt| Tataḥ paraṁ mahāsamādhau praviśyāyaṁ mahātmā paramārthavadihāste nātra saṁśayaḥ|

Parantvādāvīdṛśabudho'pi sādhako bhūtavānna cānyathā| Ārabdhā madhyo vṛddhaśceti bhūyiṣṭhamime trayaḥ sādhakabhedāḥ| Ekaikaḥ sādhakabhedo bhāvato viśeṣalakṣaṇopeto'vaśyameva|

Yasmādyadātmāhamasmi me guruṇopadiṣṭastasmādātmāvasthānaṁ varjayitvā na kiñcinmayā nūnaṁ kartavyamityevaṁ bruvāṇa ārabdhṛsādhako bhūyo bhūyaḥ| Tathāpi sa tatsarvaṁ na śaknoti kartumaṇvavasthayā tasya samyaksamīkaraṇāt| Ātmāhamiti kathanamidaṁ tasya satyamapi kālpanikamātraṁ yataḥ sa svātmano vāstavikapratyabhijñāhīnaḥ| Sundaratamā strī me bhāryāstītyevaṁ sagarvaṁ nivedayataḥ ṣaṇḍhasya sa ārabdhṛsādhako'nukarotyeva yato yathā pūrveṇa sā bhāryābhuktā tathaivāpareṇa sā svātantryānandarūpātmāvasthā na manāgapi bhuktānubhūtā vā tasyāsāmarthyāt| Ātmārabdhāstyapi vakṣyamānāṇavamalātmakanijāśuddhyasamartho bhūtvedṛśasādhakaḥ sadā paratantro na tu kimapi divyātmeva svatantrastattvataḥ|

Yadyapyahamātmāsmi tadapyātmāvasthāṁ na pratyabhijānāmi tasmātpratidinamātmopalābhārthaṁ mayātmānaṁ dhyātavyamiti madhyasādhakena taduktam — Anta ātmanyupalabdhau nirānandaśunyatāṁ gacchāmyahaṁ kintu yadguruṇā śāstraiścātmaivānandaśālī nirdiṣṭastatpramodamayātmadaśopalabdhyarthe kiṁ mayā kartavyamiti bruvāṇo'pi madhyasādhakaḥ| Ayaṁ sādhakabhedaḥ karmalakṣaṇo yataste madhyasādhakāḥ sadātmāvasthālābhāya karmaparāḥ| Mohapratisaṁhatastu karmātmeti śrīśivasūtre saptaṣaṣṭasūtreṇopadiṣṭam — Evaṁ ca madhyasādhako'jñānamohito'pi tasyāsāmarthyāt| Itthaṁ māyāśūnyarūpaprādurbhūtājñānahetoḥ sa svātmānamaśeṣeṇa bhoktumanubhavituṁ vāśaktaḥ| Kecinmadhyasādhakā apyanṛtatuṣṭeḥ śūnyāvasthāmātmatāṁ matvā jīvanmuktavadātmano'bhimanyamānā vastutastu te paramārthe mūḍhamātrā yatsatyaṁ yato mokṣaḥ sarvadā vibhavyātmāvasthā svācchandyānandamayā na tu svātantryapramodau vinā śūnyatā kadācit| Tadevoktaṁ śrīspande

Tadā tasminmahāvyomni pralīnaśaśibhāskare|
Sauṣuptapadavanmūḍhaḥ prabuddhaḥ syādanāvṛtaḥ||

iti| Śrīspandanirṇaye'pi ca

Taduktayaiva nītyā abhūtabhāvanayaivotthāpitaṁ parameśvareṇaiva jñānagopanāyai mūḍhānāmupeyatayā tathā bhāsitamityarthaḥ|

iti| Madhyasādhakasya śūnyatānubhavo vidyate tasyāyogyatāyāḥ| Tataḥ pāramārthyāpekṣayā kalpane vyāpartavye sa svātmavāstavopalabdhilābhe prayatnaṁ hi kuryāt| Yadidaṁ kṛtsnaṁ nityaṁ paramātmanastatkasmāyapi kimiti sa kañciddadyāt|

Ātmāstīti vṛddhasādhakenoktamasya viśvanāṭakasya nāyakavadātmanastasyopalabdhyāḥ| Ata eva yadyātmāṇurasti yadi vātmāṇurnāstītyādi tasmin sarvasmin sa na sapakṣapāto'dhunā| Iti hetorvṛddhasādhakaḥ sadā svātantryānandarūpakasya svātmana udyama unmajjane'vahitatāparo vakṣyamānaḥ|

Yadā kasyacidvṛddhasādhakasya jāgarasvapnasauṣuptapadānāmādyante'styātmopalabdhistadā so'navaratātmopalabdhyātmake mokṣe kalpo na sandehaḥ| Tadevopadiṣṭaṁ śrīmatkṣemarājena śrīspandanirṇaye

Yata evāsuprabuddhasya tadādyante'sti tadupalabdhirata evāyamihādhikārī spandopadeśaiḥ suprabuddhīkriyate|

iti| Kadāyaṁ vṛddhasādhako bhavati jīvanmuktaḥ suprabuddho vā — Yadāsya teṣāṁ padānāṁ madhya ātmopalabdhirvidyate| Mamopadeśo dṛḍhīkṛtaḥ śrīmadvasuguptena svasyāṁ śrīspande

Tasyopalabdhiḥ satataṁ tripadāvyabhicāriṇī|
Nityaṁ syātsuprabuddhasya tadādyante parasya tu||

iti| Kintvekato vṛddhasādhakatāyāḥ prasaraḥ suprabuddhatāṁ jīvanmuktatāṁ vā śanaiḥ pravartate śaktipātanānāprakarṣānurūpeṇaivāparataśca tatsādhakasyātmopalabdhiḥ pañcamaśivasūtreṇa smṛteva yathāvadvartate

Udyamo bhairavaḥ||

iti| Bhairava ātmanyunmajjite brahmarandhrārūḍhātmaśaktiḥ śikhāyāṁ praviśya śikhāgra unmanāyāṁ sampralīyamānā — Ayaṁ mokṣa vakṣyamāna ātmāvasthālābho bhavati nūnam| Yasmājjīvanmukto mohābhāvalakṣaṇastasmātsa naiva kadācidātmānamuddiśya muhyati — Kimiti yato'yaṁ suprabuddhaḥ pratyakṣamūlenātmajñānena yutaḥ sarvadāta eva cāsya jñānaṁ na jātucidāgamānumānatantram| Jīvanmuktadaśā spaṣṭaṁ nirdiṣṭā śrīspande

Jñānajñeyasvarūpiṇyā śaktyā paramayā yutaḥ|
Padadvaye vibhurbhāti tadanyatra tu cinmayaḥ||

iti| Na kimapyātmakapaṭaprabandhe nityayuktasya cintyāṇorjñānamūlā tāttvikā paramārthaniṣṭhāpi tu suprabuddhalabdhaviviktācintyātmopalabdhisamyaṅmūlaiva||9||



El Ser (ātmā) permanece (tiṣṭhati) siempre (sadā) en soledad (viviktam)||9||


Todo (sarvam) este (idam) mundo (jagat) junto con (saha) sus cambios (sva-parivartaiḥ) es ciertamente (rūpam eva) sólo (mātra) un Juego (vilāsa) del Poder (śaktyāḥ) del Ser (ātma). El Ser (ātmā), que (yaḥ) es (ātmakaḥ) una compacta masa (ghana) de Libertad Absoluta (svācchandya) (y) Dicha (pramoda), no es (na hi) ni siquiera levemente (manāk api) alguna vez (jātucid) afectado (spṛṣṭaḥ) por el mundo (jagatā). Antes (pūrvaṁ) del nacimiento (janmanaḥ) del ser atómico --el individuo limitado-- (aṇu) así como también (ca... ca) después (param) de su muerte (tasya mṛtyoḥ), el Ser (ātmā) permanece (āste) como (bhāvena) Conciencia (caitanya). Adicionalmente (kiñca), el Ser (ātmā) permanece (tiṣṭhati) como (iva) Conciencia (caitanyam) inclusive (api) en la etapa intermedia (madhya-bhūmikāyām) cuya forma (rūpāyām) es la vida (jīvita) del ser atómico (aṇoḥ) que ha sido inventado (kḷptasya) por Su (sva) Supremo (parama) Poder (śakti). El Uno sin segundo (saḥ advitīyaḥ) no (na) se desvía (calati) ni siquiera (api) un poquito (stoka-aṁśena) del Estado Supremo (parama-padāt) jamás (kadācid). Absolutamente (sarvaśas) inmutable (nirvikāraḥ) y (ca... ca) constantemente (sadā) repleto de (śālī) infinita (ananta) Bienaventuranza (ānanda) (y) Voluntad (icchā) libre de obstáculos (nirvighna), el Ser (saḥ ātmā) siempre (satatam) permanece (tiṣṭhati) en soledad (viviktam), es decir (yad), Él permanece (āste) como (iva) el único (eka) (e) ininterrumpido (anavacchinna) Núcleo (hṛdayam) de todo (sarvasya). Acordemente (tad-anurūpeṇa), la persona (naraḥ) que se ha dado cuenta del Estado del Ser (upalabdha-ātma-daśaḥ) (está) siempre (sarvadā) (y) en todas partes (sarvatra) solitaria (viviktaḥ) como (vat) el Ser (ātma). Ya sea que (yadi) el cuerpo (dehaḥ) de esa persona (tad-narasya) (esté) rodeado (valayaḥ) por muchedumbres (jana-ogha) o (yadi vā) (que esté) totalmente (samyak) aislado (anyaviśliṣṭaḥ), ella (saḥ) permanece (āste) continuamente (nityam) en soledad (viviktam). Su (tasya) residencia (nivāsaḥ) (es) en verdad (khalu) Kailāsa (kailāsaḥ), la Morada (ālayaḥ) de la Bienaventuranza (ānanda) en Sahasrāra (sahasrāre). Como (yathā) ese sabio (tad-budhaḥ) considera (abhimanyamānaḥ) a cuerpo y mente (deha-cittayoḥ) como el no Ser (anātmatā), y (ca) por ese motivo (tadartham) no (na) asocia (yuñjamānaḥ) al Ser (ātmatām) con esos dos --con cuerpo y mente-- (tābhyām), por consiguiente (tathā) él (saḥ) (es) Libre (svatantraḥ) como (iva) el Ser (ātmā) y (ca... ca) (reposa) más allá de (atītaḥ) la suerte o destino (bhāgya) de cuerpo y mente (deha-cittayoḥ). Además (api ca), tal (īdṛśaḥ) persona (naraḥ) sabia (dhīmān), al darse cuenta de (upalabhamānaḥ) que el Ser es uno (ātma-aikyam) con todo (sarveṇa), no es afligida (na... pīḍyate) por nadie (na kena api). El Ser (ātmā) no puede (na... śakyaḥ) ser conocido (veditum) por la mente (cittena) puesto que (yatas) Él (saḥ) (es) el Conocedor (vedakaḥ) de ella --de la mente-- (tasya). Por esta razón (atas eva), la adquisición (lābhaḥ) del Estado (daśāyāḥ) del Ser (ātma) (está) siempre (sadā) conectada con (sambandhī) un verdadero (tāttvika) reconocimiento (pratyabhijñā) del propio (sva) Ser (ātma), sin duda (sandehaḥ na asti)1 .

Cuando el Sahasrāra se vuelve plenamente activo (samutthite sahasrāre), ése (tad) (es) un signo (cihnam) de una pronta (śīghra) Liberación (mukti). Al principio (prathamam), el Sahasrāra (sahasrāraḥ) se enciende totalmente (samyak-utthitaḥ) por cortos períodos de tiempo (alpa-kālam eva), pero (tu) posteriormente (anantaram) esos (te) períodos de tiempo (kālāḥ) se hacen muy gradualmente más largos (dīrgha-tarāḥ śanaiḥ śanaiḥ bhūtāḥ) hasta la Liberación (ā-mokṣāt) de ese aspirante espiritual (tad-sādhakasya) en verdad (nūnam). Si (yadi) el Sahasrāra (sahasrāraḥ) se hiciese (bhavet) inmediatamente (sahasā) activo de manera total (samutthitaḥ) en todo momento (sarva-kālam) desde el mismísimo comienzo (ārambhāt eva) de la senda espiritual (sādhanā), el cuerpo (dehaḥ) del aspirante (sādhaka) sería conducido por la fuerza (nīyeta balāt) hacia la muerte (mṛtyoḥ antikam). Eso (tad) sería (syāt) Videhamukti (videha-mukti), o sea (tad-yathā), Liberación (mokṣaḥ) unida (saṁyuktaḥ) a un abandono (tyāgena) del cuerpo (deha). No obstante (kintu), si (ced) el cuerpo (dehaḥ) no es (na) abandonado (tyaktaḥ) en el momento (kāle) de la Liberación (mokṣa), eso (tad) sería (bhavet) Jīvanmukti --Liberación unida a una retención del cuerpo-- (jīvat-muktiḥ). Un Jīvanmukta --alguien que está liberado en vida-- (jīvat-muktaḥ) (está) ininterrumpidamente (anavaratam) absorto (samāviṣṭaḥ) en trance (samādhinā) hasta que (su) cuerpo cae (ā-deha-pātāt). Después (param) de eso (tatas), ingresando (praviśya) en (su) gran trance (mahā-samādhau), este (ayam) gran alma (mahā-ātmā) permanece (āste) aquí (iha) como (vat) la Más Alta Realidad (parama-artha), no hay ninguna duda (na... saṁśayaḥ) sobre ello (atra)2 .

Sin embargo (parantu), al principio (ādau), incluso (api) tal (īdṛśa) sabio (budhaḥ) tuvo que ser (bhūtavān) un aspirante espiritual (sādhakaḥ), y (ca) (esto) no es (na) de otro modo (anyathā) --en suma, este proceso ocurre obligatoriamente así--. Hablando en términos generales (bhūyiṣṭham), éstas (ime) (son) las tres (trayaḥ) categorías (bhedāḥ) de aspirante (sādhaka): "principiante (ārabdhā), intermedio (madhyaḥ) y (ca) avanzado (vṛddhaḥ... iti)". Por supuesto (avaśyam eva), cada una de las categorías (eka-ekaḥ... bhedaḥ) de aspirante espiritual (sādhaka) posee (upetaḥ) intrínsecamente (bhāvatas) características (lakṣaṇa) especiales (viśeṣa).

El aspirante (sādhakaḥ) que es un principiante (ārabdhṛ) habla (bruvāṇaḥ) frecuentemente (bhūyaḥ bhūyaḥ) así (evam): "Como (yasmāt) (me fue) enseñado (upadiṣṭaḥ) por mi maestro espiritual (me guruṇā) que (yad) yo (aham) soy (asmi) el Ser (ātmā), por lo tanto (tasmāt) no hay nada (na kim-cid) que deba hacer (mayā... kartavyam) indudablemente (nūnam) excepto (varjayitvā) permanecer (avasthānam) en el Ser (ātma... iti)". Aun así (tathā api), él (saḥ) no puede (na śaknoti) hacer (kartum) todo (sarvam) eso (tad) debido a su completa identificación (tasya samyak-samīkaraṇāt) con el estado (avasthayā) de ser atómico (aṇu). "Yo (aham) (soy) el Ser (ātmā... iti)", esta (idam) declaración (kathanam) suya (tasya), aunque (api) cierta (satyam), (es) meramente (trividhā) teórica (kālpanika), ya que (yatas) él (saḥ) carece (hīnaḥ) de un verdadero (vāstavika) reconocimiento (pratyabhijñā) de su propio Ser (sva-ātmanaḥ). Como un eunuco (ṣaṇḍhasya) orgullosamente (sagarvam) anunciando (nivedayataḥ) de este modo (evam): "Mi (me) esposa (bhāryā) es (asti) la más bella (sundaratamā) mujer (strī... iti)", el aspirante (saḥ sādhakaḥ) que es un principiante (ārabdhṛ) ciertamente actúa (anukaroti eva), puesto que (yatas) así como (yathā) la esposa (sā bhāryā) no es disfrutada (abhuktā) por el primero (pūrveṇa), así también (tathā eva) el Estado (sā... avasthā) del Ser (ātma) cuya naturaleza (rūpa) es Libertad Absoluta (svātantrya) (y) Bienaventuranza (ānanda) no es ni siquiera levemente (na manāk api) disfrutado (bhuktā) o (vā) experimentado (anubhūtā) por el segundo (apareṇa) debido a su incapacidad (tasya asāmarthyāt). Aunque (api) el principiante (ārabdhā) (es) el Ser (ātmā), al estar (bhūtvā) incapacitado (asamarthaḥ) por su propia (nija) impureza (aśuddhi) que consiste en (ātmaka) Āṇavamala (āṇava-mala) —del cual se hablará más tarde (vakṣyamāna)—, tal (īdṛśa) aspirante espiritual (sādhakaḥ) (es) siempre (sadā) dependiente (tantraḥ) de otro (para) y para nada (na tu kim api) Libre (svatantraḥ) como (iva) el divino (divya) Ser (ātmā) realmente (tattvatas)3 .

El aspirante intermedio dice esto (madhya-sādhakena tad uktam): "Aunque (yadi api) yo (aham) soy (asmi) el Ser (ātmā), aun así (tad api) no reconozco --no me doy cuenta de-- (na pratyabhijānāmi) el estado (avasthām) del Ser (ātma); consiguientemente (tasmāt), debo meditar (mayā... dhyātavyam) cada día (prati-dinam) en el Ser (ātmānam) para (artham) darme cuenta (upalābha) del Ser (ātma... iti)" — El aspirante (sādhakaḥ) intermedio (madhya) también (api) dice (bruvāṇaḥ): "Al final (ante), cuando hay captación del Ser (ātmani upalabdhau), entro en un estado de vacío (śunyatāṁ gacchāmi aham) desprovisto de Bienaventuranza (nirānanda)... no obstante (kintu), puesto que (yad) el Ser (ātmā eva) es indicado (nirdiṣṭaḥ) por el maestro espiritual (guruṇā) y (ca) por las escrituras (śāstraiḥ) como repleto de (śālī) Bienaventuranza (ānanda), por lo tanto (tad), ¿qué (kim) debo hacer (mayā kartavyam) para (arthe) darme cuenta (upalabdhi) del Estado (daśā) del Ser (ātma) que está lleno (maya) de Dicha (pramoda... iti)?". Esta (ayam) categoría (bhedaḥ) de aspirante espiritual (sādhaka) se caracteriza (lakṣaṇaḥ) por karma o acción (karma) ya que (yatas) esos (te) aspirantes (sādhakāḥ) intermedios (madhya) están siempre ocupados en (sadā... parāḥ) acciones (karma) para alcanzar (lābhāya) el Estado (avasthā) del Ser (ātma). Mediante el sexagésimo séptimo aforismo (sapta-ṣaṣṭa-sūtreṇa) en los venerables Śivasūtra-s (śrī-śivasūtre), se enseña (upadiṣṭam) (que): "Sin embargo (tu), el que es una compacta masa (pratisaṁhataḥ) de engaño (moha) (está meramente) involucrado (ātmā) en acciones (karma... iti)" — De este modo (evam ca), el aspirante espiritual (sādhakaḥ) intermedio (madhya) es también engañado (mohitaḥ api) por la ignorancia (ajñāna) debido a su incapacidad (tasya asāmarthyāt). De esta manera (ittham), él (saḥ) no es capaz (aśaktaḥ) de disfrutar (bhoktum) o (vā) experimentar (anubhavitum) completamente (aśeṣeṇa) su propio (sva) Ser (ātmānam) a causa de (hetoḥ) la ignorancia (ajñāna) que apareció (prādurbhūta) en la forma (rūpa) del vacío (śūnya) de Māyā (māyā). Debido a una falsa satisfacción (anṛta-tuṣṭeḥ), incluso (api) algunos (kecid) aspirantes (sādhakāḥ) intermedios (madhya), pensando (matvā) que el Ser (ātmatām) es un estado (avasthām) de vacío (śūnya), (se) consideran (abhimanyamānāḥ) a sí mismos (ātmanaḥ) como (vat) Jīvanmukta-s o liberados en vida (jīvat-mukta), pero (tu) en realidad (vastutas) ellos están meramente (mātrāḥ) confundidos (mūḍha) con respecto a la Más Alta Realidad (parama-arthe) verdaderamente (yad satyam), porque (yatas) la Liberación (mokṣaḥ) (es) siempre el Estado (avasthā) del Glorioso (vibhavi) Ser (ātma), el cual --es decir, el Estado-- está lleno (mayā) de Libertad Absoluta (svācchandya) (y) Bienaventuranza (ānanda), y nunca (na tu... kadācid) un estado de vacío (śūnyatā) sin (vinā) Completa Libertad y Dicha (svātantrya-pramodau). Lo mismo (tad eva) se ha expresado (uktam) en las venerables Spandakārikā-s (śrī-spande):

"Entonces (tadā), luna --o apāna-- (śaśi) (y) sol --o prāṇa-- (bhāskare) se reabsorben (pralīna) en ese (tasmin) Gran (mahā) Éter (vyomni). (Para el parcialmente despierto, esa condición es) como (vat) el estado (pada) de sueño profundo (sauṣupta), (y de este modo, dicha persona) permanece (syāt) estupefacta (mūḍhaḥ). (Sin embargo, un Yogī que) no esté cubierto (por la oscuridad de la ignorancia) (anāvṛtaḥ) permanece (syāt) despierto e iluminado (prabuddhaḥ) (en esa misma condición)."

Además (api ca), en el venerable Spandanirṇaya (śrī-spandanirṇaye) (se dice también):

"Según el precepto mencionado (uktayā eva nītyā), ello --el estado de vacío-- (tad) es manifestado (utthāpitam) solamente imaginando (bhāvanayā eva) lo que no ha existido (jamás) (abhūta). (El estado de vacío) es mostrado (bhāsitam) por el Señor Supremo (parama-īśvareṇa eva) de esa manera (tathā) —como una meta a lograrse (upeyatayā)— a los tontos (mūḍhānām), para ocultar y proteger (gopanāyai) al Conocimiento (jñāna). Tal es el sentido (iti arthaḥ... iti)."

Existe (vidyate) experiencia (anubhavaḥ) de vacío (śūnyatā) en el caso de un aspirante intermedio (madhya-sādhakasya) a causa de su falta de aptitud (tasya ayogyatāyāḥ). Entonces (tatas), en vez de estar ocupado (vyāpartavye) en invenciones (kalpane) con referencia a (apekṣayā) la Más Alta Realidad (pāramārthya), él (saḥ) debería esforzarse ciertamente (prayatnaṁ hi kuryāt) por alcanzar (lābhe) una verdadera (vāstava) captación --darse cuenta-- (upalabdhi) de su propio (sva) Ser (ātma). Como (yad) todo (kṛtsnam) esto (idam) (es) siempre (nityam) del Ser Supremo (parama-ātmanaḥ), en consecuencia (tad), ¿por qué (kim iti) debería Él darle (saḥ... dadyāt) algo (kañcid) a alguien (kasmai api)?4 

El aspirante espiritual avanzado dice (vṛddha-sādhakena uktam): "El Ser (ātmā) Es (asti iti)", porque se dio cuenta (tasya upalabdhyāḥ) de que el Ser (ātmanaḥ) es el protagonista (nāyaka-vat) de este drama universal (viśva-nāṭakasya). Por esta misma razón (atas eva), ya sea que (yadi) el ser atómico (aṇuḥ) es (asti) el Ser (ātmā) o que (yadi vā) el ser atómico (aṇuḥ) no es (na asti) el Ser (ātmā), etc. (iti-ādi), él (saḥ) no está (na) interesado (sa-pakṣapātaḥ) en todo eso (tasmin sarvasmin) ahora (adhunā). Debido a eso (iti hetoḥ), el aspirante (sādhakaḥ) avanzado (vṛddha) está siempre ocupado (sadā... paraḥ) en la vigilancia (avahitatā) relativa al udyama (udyame) (o) surgimiento (unmajjane) del propio Ser (sva-ātmanaḥ) cuya naturaleza (rūpakasya) es Libertad Absoluta (svātantrya) (y) Bienaventuranza (ānanda), sobre lo cual se hablará más adelante (vakṣyamānaḥ). Cuando (yadā) hay (asti) un darse cuenta del Ser (ātma-upalabdhiḥ) al comienzo y al final (ādi-ante) de los estados (padānām) de vigilia (jāgara), sueño (svapna) (y) sueño profundo (sauṣupta) de un cierto aspirante espiritual avanzado (kasyacid vṛddha-sādhakasya), entonces (tadā) él (saḥ) es sin duda apto (na sandehaḥ) para la Liberación (mokṣe) que consiste en (ātmake) un ininterrumpido (anavarata) darse cuenta del Ser (ātma-upalabdhi). Esa misma (verdad) (tad eva) ha sido enseñada (upadiṣṭam) por el ilustre Kṣemarāja (śrīmat-kṣemarājena) en (su) venerable Spandanirṇaya (śrī-spandanirṇaye):

"Puesto que (yatas eva), para el que no está perfectamente despierto (asuprabuddhasya), existe (asti) percepción (upalabdhiḥ) de Eso --del Ser-- (tad) al comienzo y al final (ādi-ante) de esos (tres estados ordinarios de conciencia) (tad), por esta misma razón (atas eva) él (ayam) es aquí apto para (iha adhikārī) ser convertido en alguien que está perfectamente despierto (suprabuddhī-kriyate) mediante las enseñanzas (upadeśaiḥ) que tratan sobre el Spanda (spanda... iti)."

¿Cuándo (kadā) este (ayam) aspirante avanzado (vṛddha-sādhakaḥ) se convierte en (bhavati) un liberado en vida (jīvat-muktaḥ) o (vā) perfectamente despierto (suprabuddhaḥ)? — Cuando (yadā) existe (vidyate) para él (asya) un darse cuenta del Ser --una percepción del Ser-- (ātma-upalabdhiḥ) en medio (madhye) de esos estados (teṣām padānām). Mi (mama) enseñanza (upadeśaḥ) queda confirmada (dṛḍhīkṛtaḥ) por el ilustre Vasugupta (śrīmat-vasuguptena) en sus (svasyām) venerables Spandakārikā-s (śrī-spande):

"Para el perfectamente despierto (suprabuddhasya), existe (syāt), siempre (nityam) (y) constantemente (satatam), la percepción (upalabdhiḥ) de Eso --es decir, del Ser-- (tasya), (y esta percepción del Ser) permanece (avyabhicāriṇī) (a lo largo de) los tres (tri) estados (de conciencia) (pada). Sin embargo (tu), para el otro --o sea, para el que no está plenamente despierto-- (parasya), (existe) eso --o sea, la percepción del Ser-- (tad) (sólo) al comienzo (ādi) (y) al final (ante) (de cada estado)5 ."

No obstante (kintu), por un lado (ekatas), el progreso (prasaraḥ) desde la condición de aspirante avanzado (vṛddha-sādhakatāyāḥ) hacia el estado de perfectamente despierto (suprabuddhatām) o (vā) liberado en vida (jīvat-muktatām) procede (pravartate) gradualmente (śanaiḥ) según (anurūpeṇa eva) diversas (nānā) intensidades (prakarṣa) de Śaktipāta o descenso de Poder --Gracia-- (śaktipāta), y (ca) por otro lado (aparatas) el darse cuenta del Ser --la percepción o captación del Ser-- (ātma-upalabdhiḥ) en el caso de ese aspirante (tad-sādhakasya) ocurre (vartate) exactamente (yathāvat) como (iva) se la menciona (smṛtā) en el quinto aforismo de Śiva (pañcama-śiva-sūtreṇa):

"Bhairava --el Ser Supremo-- (bhairavaḥ) (es) un repentino destello o elevación de la Conciencia divina (udyamaḥ... iti)."

Cuando Bhairava, el Ser, emerge (bhairave ātmani unmajjite), el Poder (śaktiḥ) del Ser (ātma) que ha subido hasta (ārūḍhā) Brahmarandhra (brahmarandhra), tras penetrar (praviśya) en la śikhā o llama (allí) (śikhāyām), se disuelve completamente (sampralīyamānā) en Unmanā (unmanāyām) en la punta (agre) de la śikhā (śikhā) — Esta (ayam) Liberación (mokṣaḥ), sobre la que se hablará más tarde (vakṣyamānaḥ), es (bhavati) ciertamente (nūnam) la adquisición (lābhaḥ) del Estado (avasthā) del Ser (ātma). Puesto que (yasmāt) un liberado en vida (jīvat-muktaḥ) se caracteriza (lakṣaṇaḥ) por la ausencia (abhāva) de Engaño (moha), por lo tanto (tasmāt), él (saḥ) nunca (na eva kadācid) se confunde (muhyati) con respecto al (uddiśya) Ser (ātmānam) — ¿Por qué (kim iti)? Porque (yatas) este (ayam) perfectamente despierto (suprabuddhaḥ) siempre posee (yutaḥ sarvadā) conocimiento del Ser (ātma-jñānena) basado en (mūlena) percepción directa (pratyakṣa), y (ca) por esta misma razón (atas eva) su (asya) conocimiento (jñānam) nunca (na jātucid) depende (tantram) de testimonio (āgama) (e) inferencia (anumāna)6 . El estado (daśā) de un liberado en vida (jīvat-mukta) (se) indica claramente (spaṣṭam nirdiṣṭā) en las venerables Spandakārikā-s (śrī-spande):

"El todo penetrante (Ser) (vibhuḥ) se manifiesta (bhāti) en los dos (dvaye) estados (de vigilia y sueño) (pada) acompañado (yutaḥ) por (Su) Supremo --parama-- (paramayā) Poder --śakti-- (śaktyā) cuya naturaleza (sva-rūpiṇyā) es conocimiento (jñāna) (y) objeto conocible (jñeya). No obstante (tu), en el otro (anyatra) (aparte) de esos (dos) (tad), (Él aparece únicamente) como Conciencia (cit-mayaḥ... iti)."

La verdadera (tāttvikā) espiritualidad (parama-artha-niṣṭhā) no está en absoluto (na kim api) basada (mūlā) en el conocimiento (jñāna) del concebible ser atómico (cintya-aṇoḥ) que está siempre decidido a (nitya-yuktasya) conspirar contra (kapaṭa-prabandhe) el Ser (ātma), sino que más bien (api tu) (está) totalmente (samyak) basada (mūlā) en la captación --darse cuenta-- (upalabdhi) del solitario (vivikta) (e) inconcebible (acintya) Ser (ātma) lograda (labdha) por uno que está perfectamente despierto (suprabuddha) en verdad (eva)7 ||9||

1  El Ser es siempre la misma Realidad en todo momento y en todo lugar. Es totalmente Libre y repleto de Bienaventuranza. Ninguna descripción de Su Estado puede hacerle justicia realmente, porque Él es tan Asombroso que sólo tras darse cuenta de Él, uno puede comprender plenamente Su naturaleza. Aunque Él está en todas partes, Su Morada es Kailāsa en Sahasrāra, en la coronilla. La persona que se da cuenta de Él por cierto que asume Sus características también. Tal sabio está siempre más allá de la suerte o destino de su mente y de su cuerpo, es decir, no asocia a su verdadero "Yo" o Ser con mente y cuerpo. Utilicé el verbo "darse cuenta" porque el verbo "conocer" no es el apropiado ya que el Ser es el Conocedor Supremo todo el tiempo. No es un objeto que se ha de conocer sino el Conocedor de todo. De aquí que la adquisición de Su Estado esté siempre conectada con un real reconocimiento o darse cuenta del propio Ser, y no con un "conocimiento" acerca del Ser. ¿Puedes seguirme? ¡Bien!Retornar 

2  La mayoría de la gente no tiene su Sahasrāra totalmente activo ya que en su caso eso no es en absoluto necesario. Sólo a los espiritualmente avanzados se les regala un Sahasrāra plenamente activo, al menos por un cierto período de tiempo. Es Su regalo para un aspirante digno que se esforzó por lograr Liberación Final durante mucho tiempo. El Sahasrāra se usa exclusivamente para darse cuenta del Ser siempre. Para el resto de las acciones y procesos, el resto de los cakra-s es más que suficiente. Es como un auto de carreras que sólo debe utilizarse en circuitos y no como un auto regular que se utiliza en la ciudad, etc. Del mismo modo, el Sahasrāra está sólo destinado a la adquisición del Estado del Ser.

Cuando el Sahasrāra se activa de manera masiva, la persona es forzada a abandonar su cuerpo físico debido a la intensidad de su acto de darse cuenta del Ser. Esto es Liberación unida a un abandono del cuerpo. Por otra parte, si el Sahasrāra se activa gradualmente, por decirlo de algún modo, en el momento de su Liberación, esa persona probablemente retendrá su cuerpo. Esto es Liberación unida a una retención del cuerpo físico. De todos modos, desde el punto de vista del liberado, no hay ninguna diferencia entre abandonar o retener el cuerpo pues la Liberación lo pone más allá de todas esas diferencias. Dejar o conservar el cuerpo es sólo significativo para todas esas personas que observan cómo el sabio alcanza Liberación. Puesto que la Más Alta Realidad es una compacta masa de Libertad Absoluta y Bienaventuranza, una vez que uno se da cuenta de esta compacta masa de modo completo, todo le da igual.Retornar 

3  Antes de convertirse en un ser iluminado, toda persona tuvo que ser un aspirante espiritual primero, ya sea en esta vida o en una previa. No hay ninguna otra salida. Definí tres categorías de aspirante según su nivel de madurez espiritual. Por supuesto, distintas escrituras tienen su propia manera de clasificarlos, pero mi clasificación es más simple de comprender, en mi opinión, ya que los aspirantes son etiquetados como principiante, intermedio y avanzado en vez de, p. ej. no despierto, despierto, bien despierto, perfectamente bien despierto (esta descripción aparece en uno de los Tantra-s más importantes).

El aspirante que es principiante generalmente habla sobre el Ser así: "Se me enseñó que soy el Ser... entonces, ¿qué me queda por hacer aquí?". En otras palabras, él entiende mal la enseñanza y empieza a actuar como si fuese una persona plenamente iluminada. Esto es porque la principal cualidad del ego es la apropiación de eso que no es de uno. El principiante suele hablar como un liberado sin ser uno. En su caso, la enseñanza aparece solamente como una teoría en su intelecto y no como un verdadero darse cuenta de la Verdad. Sí, él es el Ser (como todos lo son), pero al no haberse dado cuenta de Él es como si no fuese el Ser después de todo. El Ser es svatantra o "dependiente de Sí Mismo" en tanto que el principiante es paratantra o "dependiente de otro". Por ejemplo, su felicidad siempre depende de circunstancias externas. No tiene una "felicidad" autónoma sino que ella depende totalmente de factores externos tales como cuerpo, parientes, trabajo, clima, etc. Esto se debe a su innata impureza (Āṇavamala) que produce "falta de plenitud". Di el ejemplo de un eunuco anunciando que su esposa es la mujer más hermosa, pero al mismo tiempo, puesto que es incapaz de disfrutarla, el tenerla como esposa en su caso es prácticamente inútil. Otro ejemplo es éste:

"Tengo el automóvil más rápido que se haya fabricado"... "¿Dónde lo tienes?"... "Estacionado en mi garaje porque no sé como conducirlo".

Ese ejemplo también muestra la condición de un principiante que, aunque es el Ser, al no ser capaz de darse cuenta de Él, es incapaz de disfrutarlo plenamente. En el ejemplo, esa persona tendrá que aprender a conducir un auto y después tendrá que ir a un circuito y aprender a conducir su asombroso coche a máxima velocidad sin estrellarse. ¿Puedes seguirme? A todo este proceso se lo conoce como "senda espiritual". Si las cosas fuesen tan fáciles como "ser el Ser" y eso es todo, todos estarían totalmente liberados ahora mismo y por siempre. Entonces, tiene que ver con "darse cuenta de que uno es el Ser" siempre. Ésta es la diferencia entre un principiante y una persona liberada. Mientras que el primero está todavía con su asombroso coche estacionado en el garaje debido a su incapacidad, el segundo está conduciéndolo a máxima velocidad. Sí, es sólo un ejemplo, pero muy útil en lo referente a mostrar cómo realmente funcionan estos procesos espirituales.Retornar 

4  El aspirante intermedio sabe que él es el Ser, pero también sabe que eso no es suficiente. Se esfuerza por lograr una verdadera captación de su propio Ser entonces. De todos modos, aún cree que darse cuenta del Ser tiene que ver con realizar acciones. Así, su práctica espiritual está llena de acciones, p. ej. rituales, meditaciones a través de diversas técnicas, canto, etc. Frecuentemente se topa con estados de vacío pues no es todavía digno de alcanzar Liberación Final. De ahí que experimente al Ser que es Luz y Bienaventuranza como un aburrido estado de vacío que es únicamente el resultado de la presencia de su propia impureza innata o Āṇavamala. Algunos de ellos, perplejos debido a la experiencia de mero vacío, empiezan a pensar que eso es Liberación Final. A propósito, existen varias escuelas de pensamiento totalmente basadas en el estado de vacío. Ellas fueron fundadas por estos aspirantes intermedios quienes, en su ignorancia, confundieron al Ser con otra cosa, o sea, con el vacío. En Śivasūtra-s (III, 35), esta clase de aspirantes son definidos como una compacta masa de engaño porque están todo el tiempo involucrados en acciones. Pese a los inconvenientes en la forma de un aspirante intermedio posiblemente quedando confundido por la experiencia de vacío, esta etapa es necesaria para progresar hacia la etapa de aspirante avanzado. En general, el aspirante intermedio pasará muchos años realizando prácticas espirituales antes de llegar a la etapa final que precede al darse cuenta del Ser. También cité Spandakārikā-s I, 25 y Spandanirṇaya I, 13 para aclarar aún más este tema.Retornar 

5  El aspirante espiritual avanzado está harto del "yo", es decir, del ego, y sólo dice: "El Ser Es", porque después de tantos años atravesando proceso tras proceso, se dio cuenta de su absoluta impotencia en lo relativo a un verdadero darse cuenta del Ser. El Ser puede ser considerado aquí, por así decir, como un "Yo real" en contraste con "ego" (un yo falso). Mientras el ego sea la súper estrella en el escenario de la propia vida, uno está obligado a permanecer en esclavitud. La clave para avanzar en espiritualidad es olvidar al ego o yo falso. Esto es más fácil decirlo que hacerlo, por supuesto. De hecho, no puede cumplirse sin la Gracia del mismísimo Ser. Como el aspirante avanzado sabe eso, lo pone a Él en primer lugar siempre aun si su ego se ofende por su actitud. La gente con un elevado nivel de ego no puede avanzar en espiritualidad pues su ego es la eterna piedra en sus zapatos. El ego no es solamente "arrogancia", como se interpreta usualmente, sino un falso estado de yo. Por ejemplo: "Soy Gabriel" o "soy este cuerpo" o "soy de este país" o "soy delgado" o "no soy simpático", etc. Aunque el aspirante avanzado tiene que usar su ego como fachada para funcionar en este mundo (p. ej. no puede ir a votar y decir "soy el insondable Ser que se ha vuelto todos los partidos aquí" o reunirse con otra gente y declarar "soy todos Uds. a cada momento y en todo lugar", porque eso, aunque cierto, quedaría fuera de lugar y sería socialmente fastidioso, jeje), dentro (es decir, internamente), pone al Ser en el escenario como la verdadera súper estrella que hay que aplaudir y alabar en todo momento.

Entretanto, tal aspirante permanece vigilante, con su mente totalmente vacía, en lo relativo a Su Revelación. Al principio, Su Revelación o Surgimiento espontáneo ocurre al comienzo y al final de los tres usuales estados de conciencia (vigilia, sueño y sueño profundo). Después, cuando el Ser se le revela incluso en medio de vigilia, sueño y sueño profundo, él alcanza el estado de suprabuddha o perfectamente despierto durante el tiempo que dure Su Surgimiento. A medida que el proceso continúa, Sus Revelaciones duran más y más tiempo hasta que por último es capaz de experimentar un darse cuenta del Ser (una percepción del Ser) constantemente, durante los tres estados de conciencia. Esta persona es un completo suprabuddha o liberado en vida.

Cité enseñanzas de Spandanirṇaya I, 17 y de Spandakārikā-s I, 17 para aclarar aún más mi argumento.Retornar 

6  El otorgamiento de Gracia por parte del Ser sucede gradualmente en general. Y ocurre exactamente como se describe en Śivasūtra-s I, 5. Cuando el Ser emerge de esa manera, espontáneamente, Su Poder que ha subido hasta el agujero de Brahmā (Brahmarandhra) en la coronilla, tras penetrar en la llama ahí, se disuelve totalmente en el Estado del Ser llamado Unmanā. Sí, explicaré este tema plenamente cuando escriba mi comentario sobre la tercera sección, pero puedes leer algo sobre ello en Meditación 6.

De acuerdo con el sabio Patañjali, el modo de obtener conocimiento correcto es a través de percepción directa, inferencia (deducción) y testimonio: Pātañjalayogasūtra-s I, 7. Como el perfectamente despierto está en tan elevado estado de conciencia, prefiere la percepción directa en vez de los otros dos modos de conseguir conocimiento correcto.Retornar 

7  Para establecer plenamente a qué se asemeja el estado de un liberado, cité Spandakārikā-s I, 18. La verdadera espiritualidad se basa siempre en el conocimiento del perfectamente despierto que es Libre como el Ser Supremo, y nunca en el conocimiento de un ser atómico que es dependiente de otro todo el día y toda la noche pese a todos sus ínfulas de supuesta independencia. Por ejemplo, un individuo limitado no puede dar abasto con la sencilla tarea de mantener a su cuerpo funcionando constantemente por el lapso de una vida. Es siempre el Ser a través de Su Poder el que es el verdadero Hacedor y nunca el ser atómico que es una invención de este Poder. Por esto es que la clave para lograr Liberación Final es Su remembranza y no la usual remembranza del ser atómico que depende completamente del Ser para cada cosa en su vida, y que está siempre asediado por placer y dolor. Respecto a eso, no existe duda alguna en absoluto.

Si alguien ahora piensa: "Pero el ser atómico es realmente el Ser, tú sabes", entonces esa persona es una principiante en espiritualidad como se explicó arriba. ¿Por qué? Porque aunque cierto, si no existe ninguna captación del Ser (ningún acto de darse cuenta de Él) su acto de decir eso es mera teoría y no una experiencia constante. Y si alguien tiene esa captación, no traerá la cuestión de que el Ser es el ser atómico después de todo, porque el señalar eso sería innecesario y tonto. Cuando dije que el ser atómico está siempre decidido a conspirar contra el Ser quise decir exactamente eso, a saber, ocupado en constantes maquinaciones y comentarios fuera de lugar sobre Esto que es superior y totalmente Libre: "El Ser no existe... todo vino desde mera nadidad", "El Ser existe y es sólo mío", "El Ser, si existe, no es para nada justo con la humanidad", "¿Por qué está el Ser abandonando a Sus hijos?", "Mi grupo es el único en contacto con Él", etc. De todos modos, aquí viene un pequeño huracán y todos esos seres atómicos huyen aterrorizados temiendo por sus vidas. Lo que es inferior no puede juzgar o tomar posesión de Esto que es superior en todos los aspectos. Además, cuando inclusive los mosquitos son el Ser también, ¿de qué sirve la mera declaración en la forma de "Yo soy el Ser" sin ninguna verdadera captación de este Bienaventurado Ser respaldándola? Retornar 


Continuará

al inicio


 Información adicional

Gabriel Pradīpaka

Este documento ha sido concebido por Gabriel Pradīpaka, uno de los dos fundadores de este sitio, y guru espiritual versado en idioma Sánscrito y filosofía Trika.

Para mayor información sobre Sánscrito, Yoga y Filosofía India; o si quieres hacerme algún comentario, preguntar algo o corregir algún error, siéntete libre de contactarnos: Ésta es nuestra dirección de correo.



Regresa a I. 5-8 Top  Sigue leyendo I. 13-16

Publica tu comentario

Para publicar un comentario, por favor regístrate o ingresa.